Vandaag moest ik bergbeklimmer zijn: hekken om overheen te springen, langzame mensen om in te halen en een weg waar auto's met negentig kilometer per uur voorbijraasden, terwijl ik aan elke pol rook alsof het heilig was.
gratis
We dachten even in Conques te stoppen en uiteindelijk persten we zes euro parkeergeld eruit alsof het een hotel met spa was. Toen begon de jacht op de perfecte slaapcamper... bijna 's nachts, natuurlijk.
Ik dacht dat de wekker een nucleaire dreiging was, maar het bleek dat papa gewoon vroeg wilde opstaan... om elf uur. Tussen boodschappen zonder mij en een geheime rivier, belandden we in een paradijs van siësta en weide.
Ik dacht dat de afgesloten weg alleen voor auto's was... dus ging ik er middenop liggen alsof het mijn privé terras was. Tussen herhaalde bochten, dorpjes uit een ansichtkaart en een kloof zonder mensen, raakte zelfs ik de tel van de landschappen kwijt.
We beklommen de Puy Mary via een steil pad, zagen de zon achter de heuvels verdwijnen en daalden bijna in het donker af. Alles na verrassende watervallen, gigantische dammen en bergweggetjes.
Ik dacht dat we in ons geheime paradijs zouden blijven, maar papa Edu nam me mee van saaie heuvels naar middeleeuwse bruggen en we belandden in een mysterieus meer onder de nacht.
Vandaag heb ik een verborgen strand veroverd, gespeeld tot ik de bal drie keer had begraven, een weg overleefd met meer bochten dan een slang en uiteindelijk een geheim meer bewaakt, alleen voor mij.
Een immens meer, een zandstrand zonder zwemmers en een leger van kamikaze eikels die onze camper bombarderen. Uiteindelijk een hondenoverwinning en rust zonder explosies.
Een mooi meer, maar met een bordje "honden verboden". XXL-aankopen, een epische siësta en een happy end aan de Vienne, met de hele weide alleen voor mijn poten.
Ik dacht dat we de dag zouden doorbrengen met gras en dutjes, maar papa Edu startte de motor en we eindigden met het verkennen van kastelen, rivieren en sprookjesachtige dorpen voordat we gingen slapen bij het meer van Rouffiac.
Tussen een kasteel dat uit de lucht valt, een pizza die uit een machine komt en een geheime hoek bij een beekje, vieren we duizend nachten op wielen... en we hebben nog steeds niet geleerd om stil te zitten.
Oradour-sur-Glane maakt ons sprakeloos en zonder wandeling. Ik, de enige hond ter wereld die door de geschiedenis is verboden, wacht buiten terwijl papa de ruïnes bezoekt. Aan het einde van de dag keert de rust terug tussen bomen en schroeven.