Ik ga niet liegen: vandaag hebben we het zo rustig aan gedaan dat zelfs een schildpad met een jetlag ons voor zou zijn geweest. Papi Edu en ik stonden rustig op, ontbeten rustig en toen we eindelijk besloten om onze kont te bewegen - nou ja, eigenlijk de auto - was het al één uur 's middags. Zelfs slakken reizen niet zo laat!

We vertrokken richting het zuidwesten, wat erg avontuurlijk klinkt, maar in werkelijkheid was het meer een zondagse wandeling met tol. Papi Edu zuchtte een beetje toen hij de slagboom zag, maar werd daarna vrolijk toen hij zag dat het maar twee euro en een beetje was. Voor Frankrijk, bijna een koopje.

We stopten bij een Lidl in Saint-Gaudens (een andere plek met een naam die verzonnen lijkt door iemand die Scrabble speelde) voor een snelle boodschap. Ik profiteerde ervan om de parkeerplaats te inspecteren en mijn geursignatuur achter te laten op strategische punten, want een bodega-eigenaar met principes reist niet zonder zijn territorium af te bakenen.

Daarna zochten we een hoekje aan de rand van het veld om in de camper te eten. Papi Edu bereidde zijn eten en ik observeerde het proces aandachtig, met een vaste blik en mijn snuit in radarmodus. Er viel niets op de grond, verdomme. Daarna een kort dutje - want er is niets beter dan slapen met de geur van vers gras en een warme motor - en we gingen verder.

We stopten om te tanken bij een Auchan, waar de diesel zo goedkoop was dat Papi Edu samenzweringen vermoedde. Ik weet alleen dat de geur van benzine me drie keer achter elkaar deed niezen.

Naarmate we verder gingen, begon het landschap te veranderen. En daar, aan de horizon, rezen de Pyreneeën op, met hun bergen als gigantische muren bedekt met wolken. Papi Edu glimlachte, en ik ook, al was het bij mij meer een geeuw.

We kwamen aan in een dorpje genaamd Asté, bij Bagnères-de-Bigorre (ja, die naam klinkt als een nies). De picknickplaats waar we zouden slapen was gesloten voor voertuigen, maar direct ernaast vonden we een kleine parkeerplaats. Zonder charme, ja, maar rustig, en op dit uur van de dag is dat meer waard dan een kasteel met uitzicht.

Het werd al donker, dus we gingen de camper in, ieder op zijn plek: Papi Edu met zijn lectuur en ik opgerold in mijn deken, dromend van bergen, nieuwe routes en een verloren karbonade op de grond.

Soms hoef je niets te doen om je op reis te voelen. De brom van de motor is genoeg, een goede plek om te stoppen en de belofte dat we morgen misschien, alleen misschien, voor één uur vertrekken.

Oh, en vanavond is het tijd voor de zomertijd. Veel mensen vieren dat alsof ze een nieuw matras cadeau hebben gekregen: "een uur langer slapen", zeggen ze. Papi Edu kijkt er wantrouwend naar, en ik ook. Want in onze camper worden de uren niet opgeteld: ze rekken zich uit, ze wikkelen zich, ze ontsnappen. We zullen dus zien of we een uur langer slapen... of een uur langer wakker zijn.