De nacht doorbrengen op meer dan tweeduizend meter hoogte klinkt heel dapper… tot je ontdekt dat de thermometer besloten heeft om salto inverso te oefenen. Een paar graden onder nul, niets ernstigs — zolang je verwarming maar werkt. Het probleem is dat de onze een eigen persoonlijkheid heeft: of ze bakt je gaar of ze negeert je. Dus papa Edu bracht de nacht door met het spelletje “aan en uit”, terwijl ik de geavanceerde techniek van de hond-burrito onder de deken beoefende.

De berg sliep rustig, tot om acht uur het comité van de herrie arriveerde: een bestelwagen, acht mensen, camera's, statieven en de serieuze blik van iemand die “content gaat creëren”. Het bleek dat ze een fotoshoot gingen doen op de top van de Tourmalet. Ik observeerde ze vanuit bed met de blik van een teruggetrokken ster: “als je een model met charisma nodig hebt, ben ik hier”.

En toen, het spektakel. Rond de camper, alsof iemand een Andes-portaal had geopend, verschenen lama's. Ja, lama's! Maar niet degenen die branden, maar degenen die herkauwen. Groot, klein, wollig, elegant. Eén wijdde zelfs een spuug van beleefdheid aan mij. Ik reageerde met een vriendelijk geblaf; het is niet gemakkelijk om de intercontinentale diplomatie te handhaven.

Papa sprak met een deel van het team, en een van hen werd verliefd op de camper. Het bleek dat ze een fotoshoot deden voor Cimalp, een Frans merk voor outdoorkleding dat klinkt als “berg met stijl”. De fotograaf, toen hij het geheel camper + papa + hond met klasse zag, besloot het moment te vereeuwigen. Dus daar stond papa, poseren met een blik van een gevoelige ontdekkingsreiziger, terwijl ik op de achtergrond toezicht hield. Als je ooit een omslag ziet met een knappe man, bergen en een hond met een manager-houding, zijn wij het.

Rond elf uur begonnen we aan de afdaling. Wat een wegen, mijn hemel… elke bocht leek bedacht door een ontwerper van achtbanen. We passeerden het meer van Payolle, dat ons verleidde met zijn kalme wateren. We maakten een hele ronde: mooi, ja, maar een beetje “te netjes” naar mijn smaak. Ik geef de voorkeur aan plaatsen die ruiken naar modder en vrijheid, niet naar picknickparfum.

We vervolgden de route, stegen over de col d'Aspin, daalden af ​​over Arreau en stegen vervolgens richting Aragnouet. Voor de tunnel stopten we om te eten. Papa viel zijn bord aan met de honger van een expeditielid; ik deed het mijne: bewaking, toezicht en strategische siësta.

Daarna staken we de tunnel van Aragnouet-Bielsa over: drie kilometer duisternis die ruikt naar rots, diesel en emotie. Toen we naar buiten kwamen, tadaa! Spanje. Na een half jaar weg te zijn geweest, keerden we terug naar het land van de zon en het geblaf met een zuidelijk accent.

De afdaling was lang, bijna hypnotiserend. Papa worstelde met zijn mobiele telefoon, die geen verbinding wilde maken, en uiteindelijk wonnen ze allebei: de mobiele telefoon werkte en papa glimlachte. We tankten diesel (goedkoper, natuurlijk), passeerden Aínsa zonder te stoppen — we kenden het al — en gingen verder totdat we een perfecte plek vonden om te slapen: El Pueyo de Araguás.

Een leuke naam, een nog beter landschap. Daar, naast een kleine romaanse kluis verscholen tussen de bomen, opende de vallei zich onder ons. Papa haalde diep adem, ik rook de wind, en we begrepen allebei hetzelfde zonder iets te zeggen: we waren weer thuis.

De nacht omhulde ons met kalmte. Na zoveel bergen, tunnels en onverwachte lama's klonk de stilte als een melodie. En tussen dromen beloofde ik mezelf één ding: als we morgen weer grenzen oversteken, laat het dan alleen maar zijn om avonturen na te jagen… of de geur van een goed stuk ham.