De dag begon met het getik van de regen die het dak van de camper in een soundtrack voor zondag veranderde, ook al was het donderdag. Papi Edu keek uit het raam en zei iets over "Toulouse wacht op ons". Maar tussen jou en mij... leek geen van beiden veel zin te hebben in de stad. Af en toe kwam de zon tevoorschijn, alsof hij ons wilde overtuigen, en een minuut later viel er een bui die een rampenfilm waardig was. Dus Toulouse bleef wachten en wij ook, maar dan binnen.

Het was zo'n dag van onzichtbare deken en reizende geest. Papi Edu zette de computer aan, typte, las dingen, droomde zachtjes over hoe hij de camper kon verbeteren (weer een gek idee). Ik paste ondertussen mijn zen-filosofie toe: slapen, me uitrekken, van houding veranderen en weer slapen. Af en toe stond ik op om te controleren of alles nog in orde was en of het voer nog op zijn plaats lag.

Tussen de wolken door gingen we een paar keer wandelen in het park naast het terrein. Het is geen paradijs, maar er zijn bomen, gras en interessante geuren. En vooral, er was geen haast. Geen verkeer. Geen plannen.

Het was een rustige dag, zonder monumenten of bergen, zonder rivieren of spectaculaire rotsen. Alleen wij twee, de regen en het zachte geluid van de wereld die voorbijtrok. En soms is dat ook een avontuur.

's Nachts speelde de regen opnieuw zijn symfonie op het dak. Ik kroop in elkaar en dacht: vandaag hebben we niets gedaan... maar wat hebben we het goed gedaan.