Wakker worden in zo'n paradijs is bijna oneerlijk: een beetje zon die tussen de bomen door schijnt, vogelgezang waardoor je moet geeuwen, en ik, me uitrekkend als een gigantische kat, denkend dat ik daar de hele dag zou kunnen blijven. Maar papa Edu moest zijn menselijke logistiek regelen, dus namen we met tegenzin afscheid van de plek, hoewel ik nog steeds elke hoek besnuffelde, me herinnerend welke struiken de beste geuren hadden en welke schaduw het koelst was.

Eerst een technische pitstop: we tankten LPG bij het benzinestation. Er was water, maar tegen betaling, en ik was niet van plan om ook maar een lik te betalen, dus gingen we verder. Op weg naar het zuidwesten slingerde de weg tussen bergen en valleien die naar bos en vochtige aarde roken. We gingen terug het Tarn-dal in, en in Le Rozier vond papa Edu een fontein langs de weg. Terwijl hij de watercontainer met jerrycans vulde, vroeg ik me af of er ook eentje was om te drinken, want je weet nooit wanneer de honds-dorst kan opkomen.

Vanaf Le Truel begon het spannendste deel: de weg werd serieus. Borden waarschuwden "route très dangereuse" en "croisement difficile", verboden voor campers... maar, euh, onze 4x4 camper is een pick-up met een opbouw, geen camper, dus vooruit. Een smalle rijstrook, scherpe bochten, en gelukkig kruisten we maar één auto, die een flink stuk achteruit moest. Ik sprong van opwinding, snuffelde aan elke bocht, bewoog mijn staart als een helikopter en zorgde ervoor dat alle struiken en rotsen wisten dat ik er was.

Bovenaan aangekomen, een open plek met spectaculair uitzicht en een andere camper met een Amerikaans stel dat nu in Frankrijk woont. Papa Edu sprak even met hen terwijl ik elke steen en tak inspecteerde, mijn territorium markeerde met mijn denkbeeldige voetafdruk van professioneel ontdekkingsreiziger. Ze gingen weg en wij aten rustig in de camper.

Toen kwam het deel dat ik het leukst vind: onze ontdekkingsreizigerslaarzen aantrekken (nou ja, papa trekt ze aan, ik spring alleen maar) en beginnen aan de Randonnée des Arcs. Het pad is een natuurlijk wonder: bogen en grotten die duizenden jaren geleden zijn uitgehouwen door de erosie van water en wind in het kalksteen. Sommige bogen lijken op gigantische stenen bruggen, andere grotten laten nauwelijks licht door, en ik voel me een echte ontdekkingsreiziger als ik eronder doorren, elke hoek besnuffel en met mijn neus in elke opening snuffel. De rondwandeling is iets meer dan vijf kilometer, door koele bossen en zonnige open plekken. Soms wordt het pad een beetje ondeugend: wortels, omgevallen stammen en smalle paden die je moet ontwijken of over springen, maar dat is voor mij een hondenspeeltuin met obstakels waar ik enorm van geniet. We zagen niemand anders, dus ik kon ongestoord rondrennen, snuffelen en denkbeeldig territorium afbakenen, terwijl papa Edu selfies, foto's en video's maakte in een poging de magie vast te leggen van de bogen en grotten die uit een sprookje lijken te komen.

Na meer dan twee uur terug naar de auto. Het was bijna zes uur, tijd om een slaapplek te zoeken. Daar boven kun je niet overnachten: privéterrein, en ik wil geen hondenjuridische problemen. We gingen weer terug over de smalle weg, passeerden Le Truel en Le Rozier, en vonden uiteindelijk een prachtige plek aan de Tarn. Onverharde weg, zacht gras, bomen eromheen... en het beste: we zijn alleen. Geen ziel, behalve de vissen en de vogels, die me al als oude vrienden begroetten. Hier slaap je rustig, zonder lawaai of kamikaze-eikels die uit de lucht vallen, en met het geruis van de rivier als een slaapliedje.

Dus, weer een nachtje, ik en papa Edu in onze camper, omringd door de natuur, met de weg achter ons en de rivier voor ons, klaar om te dromen van nieuwe bogen, avonturen en aroma's om te ontdekken. Ik kan met een gerust hart zeggen dat het vandaag een perfecte ontdekkingsreizigersdag is geweest, en morgen... roept het avontuur ons vast weer.