Na de glorieuze pak slaag van gisteren, was het vandaag tijd voor een rustig tempo. Niet omdat we oud zijn - nou ja, papa wel een beetje - maar omdat je soms ontspannen moet lijken, zodat het lot niet vermoedt dat je een plan hebt. We stonden rustig op, ontbeten rustig en lieten de middag op ons afkomen voordat we de camper startten. Ik noem het siësta-filosofie.

Ongeveer dertig minuten rijden en we kwamen aan in Ballyhealy, een strand dat lekker rook maar er matig uitzag. Veel stenen, weinig pit. De hondeninspectie was kort: twee keer snuffelen, drie zuchten en ervaring gearchiveerd onder "stranden die bestaan en klaar".

Dus we gingen verder naar het noorden. We passeerden Wexford, dat lijkt op een stad die zichzelf groter vindt dan ze is, en papa ging een winkelcentrum in om schatten te vangen. Hij kwam met lege handen terug en een gezicht van "er was tenminste een toilet". Ik vroeg niet, uit empathie en mentale hygiëne.

Het plan verbeterde toen we in Curracloe aankwamen. We parkeerden in een natuurgebied waar iemand, met veel bureaucratische kunst, de helft van de parkeerplaats had afgesloten met een slagboom van twee meter en een stokje, waardoor de andere helft open bleef. Ik interpreteerde het als een test van menselijke intelligentie die matig uitpakte. We aten daar, elk op zijn eigen manier: hij met bestek, ik met attitude.

Daarna begonnen we aan de wandeling van de dag: strand plus reservaat, winnende combinatie. Curracloe Beach is een van die stranden die zelfs met GPS niet ophouden: breed, schoon, met zand zo fijn dat het zonde is om je niet in te graven. Ik rende alsof ik een contract had getekend met een hondenvoer merk (hoewel we allemaal weten dat dat niet zal gebeuren). De bal vloog, ik vloog erachteraan en de wind kamde mijn haar als dat van een rockster van kleine gestalte.

Aan de andere kant, het Raven Nature Reserve: duinen, bos, paden die ruiken naar vos en oude geschiedenis, en bomen die lijken op groene wachters van het zandkoninkrijk. Papa liep als een gelukkig mens, ik markeerde elke hoek als minister van olfactorische gebieden. Geen brandende zon, maar wel mooi licht en perfecte lucht om niet te zweten of te puffen.

Toen we genoeg hadden gelopen, gingen we terug naar de auto. Daar slapen is niet toegestaan, en hoewel ik aanbood om me voor te doen als een afschrikkend bord, zei papa dat het beter was om het geluk niet te tarten.

Een half uur rijden en we kwamen aan op de parkeerplaats van Paddy's Rock. De naam klinkt als een zeeklif, maar in werkelijkheid bevindt het zich in het Forth Mountain-gebied: heuvels bedekt met heide, paden tussen oude rotsen en uitzichten die lijken te zijn gemaakt voor druïden met een hond. Geen kust in de buurt, alleen stilte van het lage bos, schone lucht en de geur van aarde die geheimen bewaart. Prachtige omgeving, niemand in de buurt, geen auto's, geen mensen, geen nieuwsgierige schapen. Alleen wij geparkeerd als discrete koningen tussen stenen en struiken.

Perfect voor onze laatste nacht op dit eiland van gebroken kastelen, eindeloze stranden en toeristische gidsen die meer praten dan de meeuwen. Ik zal slapen met de bal dichtbij en de snuit alert. Morgen... nou ja, morgen is weer een bot dat we wel zullen verorberen.