Ik dacht dat de laatste dagen in een land bedoeld waren om te slapen, te luieren en in alle rust aan andermans achterwerken te ruiken, maar dat is niet zo. We werden wakker op een van de mooiste plekken waar we ooit zijn geweest. Stilte, uitzicht, geur van nat gras en rozemarijn, geen mens die in de buurt snurkte. Ik deed de eerste plas met de elegantie van een Ierse lord en papa Edu strekte zich uit alsof we in een vijfsterrenhotel hadden geslapen.

We maakten een wandeling vanaf de parkeerplaats, twee kilometer of zo, maar de mijne tellen voor vier omdat mijn poten kort zijn en ik me vermaak met overal aan te snuffelen. We kwamen bij een rots met een kruis bovenop geplant, heel dramatisch, heel "Jezus was hier maar vertrok omdat het waaide". Het uitzicht was zo mooi dat zelfs ik een hele minuut stopte met het zoeken naar denkbeeldige konijnen. Daarna gingen we terug naar de auto met dat gevoel van "wow, we zijn geslaagd".

We vertrokken na de middag, zonder haast maar zonder pauze, zoals gepensioneerde windhonden. We waren op weg naar Rosslare, maar papa wilde een curieuze stop maken in Carrigfoyle Quarry. Normaal gesproken is het afgesloten met een slagboom op 2,1 meter, en onze auto is precies dat plus mijn oren. Maar verrassing: open omdat er een onderhoudstruck in zat. We gingen stiekem naar binnen als dieselninja's.

En wat is die quarry? Nou, een steengroeve die vol is gelopen met water en nu lijkt op een diep, rustig en behoorlijk mysterieus meer. Ik rook het goed: het ruikt naar natte rotsen en rare verhalen over mensen die stenen in het water gooiden toen er nog geen mobiele telefoons bestonden. Het was mooi, maar papa dacht aan de slagboom alsof die elk moment kon vallen en ons voor altijd kon opsluiten in het rijk van de saaie vrachtwagens. Dus we namen een snelle blik en gingen weg voordat de paranoia ons de pas afsneed.

Volgende stop: Rosslare. Papa parkeerde direct voor de wasserij bij een benzinestation waar een industriële wasmachine stond te brullen als een gestaakte draak. Daar stopten we de vuile was en ging hij in gesprek met een ietwat vreemde maar aardige man. Hij woont daar in een tent omdat hij zijn appartement niet meer kan betalen. En tegen die tijd had hij al meer bier dan bloed in zijn lijf. Ik vond hem aardig: hij zei "hello doggo" en knipoogde naar me alsof we piratengeheimen deelden.

Na anderhalf uur, schone kleren en de helft opgevouwen (de andere helft rolde door de camper als ontsnappende kroketten). We hebben amper honderd meter afgelegd naar de SuperValu, die supermarkt die je lijkt te belasten om binnen te ademen. Papa kocht de essentiële dingen om nu te eten en de 18 uur op de boot te overleven: brood, wat vleeswaren, flessen water en waarschijnlijk iets dat naar rot ruikt maar hij "sterke kaas" noemt.

Vandaar een andere mini-autoreis naar een parkeerplaats naast het monument voor de Aer Lingus 712-vlucht. Ik hoorde "aer" en dacht aan oren, maar nee. Het was een luchtramp in 1968: een vliegtuig van Cork naar Londen stortte neer in zee en 61 mensen kwamen om het leven. Het monument is sober, grijs en stil, alsof de wind daar is gebleven om de mensen te herdenken. Papa stond even nadenkend stil en ik ging naast hem zitten, want soms is het beste om te vergezellen zonder te blaffen.

Daarna aten we in de camper, papa vouwde de kleren af en maakte de broodjes voor de boot klaar. Om zeven uur gingen we naar de haven, die op twee blaffende afstanden ligt, want Rosslare is zo klein dat als je niest, je het dorp uit bent. Snel inchecken met de auto en twintig minuten later zaten we al op de Stena Line-veerboot. Ik dacht dat we uren zouden moeten wachten, maar nee: dit ging sneller dan ik als ik de kaas hoor opengaan.

We stapten uit de auto in de garage en gingen naar de huisdiervriendelijke hut. Er zijn er heel veel, zo'n 40 of 50, allemaal hetzelfde: bed, badkamer, tafel, rare bedden en een bord met wat je niet mag doen. Het "huisdiervriendelijk" is meer "Stena-vriendelijk", want ze rekenen een extra bedrag dat genoeg is om honderd worsten voor me te kopen. Details: honden mogen niet op bed (ik ging als eerste, met mijn vier poten op het kussen), ze mogen niet door de boot behalve op een terras op het achterschip waar kunstgrasmatten liggen zodat we kunnen plassen en poepen. Ik deed natuurlijk het mijne ernaast. Je hebt tenslotte je waardigheid.

Oh, en we mogen ook niet alleen in de hut blijven. Aan de overkant van de gang is een chihuahua die blaft telkens als iemand ademhaalt. Misschien hebben ze hem per ongeluk in een rugzak opgesloten, wie weet.

We vertrokken iets eerder dan de tijd, om 20:45 in plaats van 21:00. De boot zette koers naar Cherbourg, in Frankrijk. Het zijn ongeveer 18 uur op open zee, waar ik veel water en nul meeuwen in de hut zal zien. Tijdens de overtocht vaar je over de Ierse Zee, daarna het kanaal en uiteindelijk de baai van Cherbourg. Ik begrijp er niet veel van, maar ik weet wel dat het beweegt en dat als de boot trilt, het lijkt alsof ze over mijn buik wrijven van binnenuit.

Papa gebruikte de privaatbadkamer om zijn haar te knippen, zijn baard te verzorgen en een half uur te douchen. Ik keek hem aan als een piratenkapper. Daarna liet hij me even alleen en ging hij de boot verkennen. Hij kwam terug en zei dat het leek op een spookschip: bijna niemand aan boord en bijna alles gesloten. Doffie bars, dode discotheek, spookbioscoop en de winkel gaf de indruk te zijn geplunderd door low-cost corsairs.

Vanavond slapen we niet in de camper, maar op de boot. Ik heb nog niet besloten welk bed ik als eerste ga veroveren, want als ik er niet op kan, train ik en spring ik beter. Papa bewaart de broodjes alsof het goud is en we hebben water, een dekentje en mijn knuffels.

Dus ik sluit Ierland af met mijn snuit omhoog: groene heuvels, koud-vochtige stranden, aardige mensen en overal bier, hoewel ik geen druppel heb geproefd. Morgen komen we aan op Frans grondgebied en we zullen zien welke gekke dingen ons te wachten staan. Als er weer een monument is, een andere steengroeve of een verboden meer, dan ben ik er, klaar om te ruiken, te reageren en te plassen waar het niet hoort.

En nu... snurken met marinestijl.