's Ochtends stond de parkeerplaats vol met auto's, wandelaars en honden die overal rondrenden. Ik snuffelde aan elke hoek, met mijn staart in antennemodus, oplettend op elk spoor van avontuur. We wandelden door het bos rond Tintern Abbey, tussen schaduwen en knisperende bladeren, en roken duizend geheimen van de natuur.

De abdij stond majestueus overeind, met zijn oude muren bedekt met klimop, die ons herinnerden aan verhalen over monniken, stilte en gebeden die nog steeds in de lucht hingen. Ze werd rond het jaar 1200 gesticht door William Marshal, de eerste graaf van Pembroke, ter nakoming van een gelofte na het overleven van een storm op zee.
Ik probeerde papa Edu te overtuigen om naar binnen te gaan, maar hij zei dat honden niet naar binnen mogen, dus konden we het alleen van buiten bekijken... wat een hondenonrecht!

Na de middag vertrokken we met de auto en besloot het weer dat het tijd was om een beetje nat te worden. We stopten even bij een picknickplaats met een uitkijkpunt op de Rose Fitzgerald Kennedy-brug, de langste brug van Ierland.

Deze betonnen brug, die in 2020 werd geopend en een lengte heeft van 887 meter, overspant de rivier de Barrow en verbindt de plaatsen New Ross in County Wexford en Glenmore in County Kilkenny.

Vanaf daar deed het bekijken van de constructie en de rivier eronder me denken dat ik gigantische werelden doorkruiste en avonturen die alleen dappere honden zoals ik zich kunnen voorstellen. Daarna passeerden we de brug zelf, op weg naar Waterford, en voelden de wind als een gigantische waaier die mijn haar probeerde te ontwarren.

We gingen niet het centrum in, maar parkeerden op een punt van de Waterford Greenway, een oud treinspoor dat is omgebouwd tot een pad voor fietsen en wandelingen. De camper werd ons restaurant: snel, lekker eten en met het beste uitzicht op dansende buien rondom.

Tussen regen en plassen liepen we over de Greenway. Ik geef toe dat het te voet niet zo spannend is, misschien zou het op de fiets een ander verhaal zijn, maar toch snuffelde ik in hoeken en sprong ik over elke plas die ik tegenkwam.

Bijna om zeven uur besloot papa Edu ons naar een andere parkeerplaats van de Greenway te verplaatsen, op slechts tien minuten rijden. Deze was vlakker, stiller en met uitzicht op de rivier, perfect om elke schaduw en elke weerspiegeling in het water te bekijken. Hier zijn we alleen, met het geruis van de rivier op de achtergrond en het gevoel dat het avontuur nooit rust.

Hier zullen we lekker slapen... en morgen, wie weet, meer paden, meer plassen en zeker, meer verhalen om te vertellen.