De nacht was rustig, hoewel een of ander vreemd type besloot om pal naast onze camper te passeren. Ik deed natuurlijk alsof ik dapper was... maar vanbinnen dacht ik: "Wie ben jij en waarom ruik je niet naar eten?" We vertrokken rond half twaalf, met het ontbijt nog in ons hoofd, niet in onze buik. Twintig minuten rijden en we kwamen aan bij Buckroney Dunes. Duinen, zand en vrijheid! Ik rende, snuffelde en verwarde me bijna met een zeemeeuw... nou ja, bijna.

We wandelden naar het strand en genoten van het mooie weer, wat voor mij een teken is van wilde races en onmogelijke sprongen. Na meer dan een uur rijden kwamen we aan in Courtown, en verrassing! De regen was er om ons eraan te herinneren dat niet alles leuk is. Nul wandelingen, melancholische blikken uit het raam van de camper en af en toe een klacht van mij: "Papa, dit is geen pretpark, hè!"

Nog een uurtje rijden en we landden in Wexford, parkeerden in Min Ryan Park. De toegangsbalk was twee meter en tien, maar wonderbaarlijk genoeg stond deze open. Hondenoverwinning! We aten en rustten, terwijl de regen nog steeds lawaai maakte op het dak. De wind waaide alsof hij touwtrekken met me wilde spelen, dus besloten we dat het niet de plek was om de nacht door te brengen.

Rond zeven uur vertrokken we weer en na bijna een uur rijden met de oren in de wind, vonden we een perfecte plek in de buurt van Tintern Abbey. De regen gaat door, het wordt al donker en er is niemand anders. Stilte, rust en ik bewaak elke schaduw, voor het geval dat. Hier slapen we goed... en wie weet morgen, misschien meer duinen, meer modder en, zeker, meer avonturen om jullie te vertellen.