Mijn humeur was bedroevender dan een lekke bal: oom Joan was niet meer bij ons en het weer hielp ook niet mee, met grijze wolken en wind die mijn snor ontwarde. We vertrokken rond het middaguur, langzaam, alsof we ons uitstrekten na een slechte droom. Eerste stop, een supermarkt in de buurt: papa vulde de tassen, ik besnuffelde alle dozen zonder ook maar één fatsoenlijke hap te vinden.

Daarna de weg op, en niet zomaar een weg: we reden rond heel Dublin via de M50. Het blijkt dat er tol is, maar zonder loketten, dus je moet "vrijwillig" betalen op de website. Het leuke was dat toen we de nummerplaat invoerden, er ook stond dat we nog een boete open hadden staan. Geen idee waar het over ging, want om het te zien heb je een dossiernummer nodig en we hebben nooit iets ontvangen. Ik dacht alleen maar: "Wat een menselijke puinhoop!" en ging naar het landschap kijken.

Later stopten we op een parkeerplaats langs de weg, in Glen of the Downs. Daar voel je de frisse berglucht vermengd met de geur van gras en natte aarde. We aten in de camper en maakten daarna een wandeling door het natuurpark Glen of the Downs Nature Trail. Er is niet veel te zien, behalve een merkwaardige ruïne genaamd The Octagon, een achttiende-eeuws gebouw dat diende als jachthuis en uitkijkpunt. Tegenwoordig lijkt het een holle kop tussen de bomen, maar ik amuseerde me door elke hoek te besnuffelen en mijn eigen territorium te markeren op stenen en wortels.

We keerden terug naar de camper en vertrokken rond zeven uur. Om te slapen was de vorige parkeerplaats een beetje lawaaiig, vlakbij de weg, met vrachtwagens die brulden als metalen wolven. We tankten water en diesel en gingen verder naar het zuiden, stopten bij een Applegreen-tankstation waar papa Edu gratis ging douchen. Ik beperkte me tot het rollen in het gras terwijl hij zich inzeepte.

We eindigden de route op een parkeerplaats ten noorden van Wicklow, aan de kust. Hier zullen we slapen. Voordat we ons terugtrokken, maakten we een wandeling over de promenade, als je het al een wandeling kunt noemen: overal borden met doe dit, doe dat niet, pas op voor dat andere... het leek alsof elke meter zijn eigen regelgeving had. Ik dacht: "Als ik alle regels volg, kom ik geen centimeter vooruit", dus ik improviseerde, rende een beetje en voelde me de koning van de kust.