Dag 69: Georgemas - Strathy

Na een nacht zonder geluid, zonder vervelende schapen of tractoren met dubieuze bedoelingen, werden we pas heel laat wakker, rond tien uur. Tussen de vermoeidheid van de vorige dag en de emotionele dip hadden we een rustige start nodig. De lucht was grijs geworden, met wind en wat verdwaalde druppels, alsof ook de hemel een beetje teleurgesteld was in de campergastvrijheid van het noorden van Schotland.

Want ja, we waren een beetje ontmoedigd. Wat we gisteren zagen — reuzenwielen die wegen blokkeerden, overal verbodsborden en Park4Night-commentaren die een thriller waardig waren — gaven ons het gevoel dat campers hier niet helemaal welkom zijn. En Schotland, met hoe aardig mensen over het algemeen zijn... we hadden iets anders verwacht.

Maar goed, het leven gaat door. Papi Edu begon de blog bij te werken, foto's te uploaden, rustig koffie te drinken, terwijl ik van de gelegenheid gebruik maakte om wat langer te slapen en tegen zijn been aan te kruipen. En toen de camper al te klein begon te worden (van al het binnen zitten), gingen we een wandeling maken in het park rond de parkeerplaats. Niets bijzonders, maar genoeg om ons hoofd leeg te maken en mij mijn poten te laten strekken.

Rond drie uur pakten we de auto. In ongeveer 20 minuten kwamen we aan in Castletown, waar we gisteren al met de auto waren geweest. We hadden een parkeerplaats gezien tegenover de zee die op Park4Night als verboden om te overnachten was gemarkeerd, maar nu was er geen spoor van verbodsborden. We parkeerden zonder de intentie om daar te slapen, alleen om een beetje te verkennen.

Het strand van Castletown is lang, met fijn zand, met weidse uitzichten op de grijze zee en wind die haast lijkt te hebben. We maakten een aangename wandeling en begonnen daarna aan de Flagstone Trail, een pad dat de herinnering aan de steenindustrie van het gebied volgt.

Flagstone is een platte steen die in de negentiende en vroege twintigste eeuw werd gebruikt om straten over de hele wereld mee te bestraten. In Castletown was er een grote steengroeve en een bloeiende industrie van het snijden, polijsten en exporteren van deze platen. Vandaag de dag is er weinig meer over dan ruïnes: half ingestorte muren, oude magazijnen, laadkanalen... maar alles wordt goed uitgelegd met panelen, en het heeft die charme van plaatsen waar de natuur opeist wat van haar was. Een wandeling tussen geschiedenis en stilte, met de geur van de zee als gids.

Na bijna een uur pakten we de auto weer en gingen we richting Thurso, maar niet naar het centrum maar naar een industriegebied waar een wasserette is. Het was tijd: we hadden bijna vier weken kleren verzameld en de camper begon te ruiken alsof ik een bot onder het bed had verstopt.

De wasserette is trouwens een van de beste die we in jaren hebben gezien: schoon, modern, met krachtige machines, en het beste, we konden er direct voor parkeren. Terwijl de wasmachines draaiden en draaiden, aten we in de camper. Nou ja, ik weet niet of je het eten of een laat diner kunt noemen: het was bijna zes uur.

Om zeven uur verscheen er een heel aardige dame, die kwam schoonmaken en afsluiten. Ze sprak met papi Edu en, het belangrijkste, ze gaf me een snoepje. Zulke mensen zouden de wereld moeten regeren.

Daarna maakten we een laatste logistieke stop: een benzinestation in de buurt van het centrum van Thurso, waar we wat diesel tankten (alleen om niet stil te komen te staan), maar vooral de watertank vulden, die al droog was als een rijstwafel. Het was al bijna acht uur, dus het was tijd om een plek te zoeken om te slapen.

We gingen richting het westen, naar Strathy, over steeds smallere wegen met minder verkeer. We vonden een kleine parkeerplaats met uitzicht op de zee, waar al twee andere campers stonden. En, verrassing, geen verbodsborden. We installeerden ons op de derde plek alsof we hier al ons hele leven woonden.

De uitzichten zijn weids, je hoort de zee tussen windvlagen door, en alles straalt een rust uit die we nodig hadden als water in de bak. Morgen zullen we zien waar we verder gaan, maar vandaag was het gewoon tijd om te zijn.