Eens kijken, je wordt wakker in een weiland bij de rivier de Lot en het minste wat je kunt doen is het filosofisch bekijken. Ik deed een oog open, rook de frisse lucht, luisterde naar de vogeltjes en dacht: "Als papa er wat langer over doet om op gang te komen, zal ik niet degene zijn die klaagt." De zon begon te schijnen en we bleven lekker buiten hangen, als hagedissen met haar.

Maar uiteindelijk was het tijd om te gaan rijden. We vertrokken om 12.00 uur naar Conques, dat op vijf minuten rijden lag, al vermoedde mijn hondenneus al dat vijf minuten mens altijd eindigen in een halve excursie. We kwamen aan, en verrassing: geen gratis parkeerplaats, tenzij we het dorp te voet wilden beklimmen vanuit Mordor. Dus de auto in de betaalde parkeerplaats: zes euro. Ik dacht dat er voor die prijs misschien wel een bakje snacks bij zat, maar helaas.

Conques is een van die dorpen die uit een middeleeuws sprookje lijkt te komen, met stenen huizen, grijze daken en hellingen waar zelfs vlooien van gaan zweten. De straten ruiken naar oud hout, versgebakken brood en toeristen in contemplatiemodus. En bovendien ligt het aan de Camino de Santiago, wat de hoeveelheid mensen met gigantische rugzakken en een gezicht van "maar hoeveel moet er nog?" verklaart.

De abdijkerk van Sainte-Foy domineert het centrum van het dorp met een blik van "ik ben hier al duizend jaar en ben van plan er nog duizend te blijven". Papa wilde er absoluut naar binnen. Hij liet me bij de deur achter, zittend als een marmeren heilige, en ik zette een verantwoordelijke hondenblik op, zodat iedereen dacht: "Kijk eens hoe netjes." Van binnen rook het vast naar wierook, koude steen en eeuwen aan geheimen, maar ik bleef buiten aan de kont van pelgrims ruiken en kijken of er iemand kruimels liet vallen.

Omdat papa de zes euro voor de parkeerplaats had betaald, besloot hij dat we er tot de laatste cent rendement uit zouden halen. Dus we verkenden elke steeg, elke hoek, elke bloembalkon en elke kat die zich mysterieus gedroeg. Hij maakte foto's, video's, panorama's, selfies, portretten van schoorstenen en zelfs van een steen die op een brood leek. We deden er bijna twee uur over, in een dorp zo groot als mijn denkbeeldige renbaan!

We gingen terug naar de auto en reden naar Entraygues-sur-Truyère. We parkeerden naast de rivier, aten in de camper (ik hield toezicht, voor het geval er iets viel) en maakten daarna een wandeling door het dorp. Het is niet slecht, maar na Conques lijkt elke andere plek een fotokopie. Maar goed, de samenvloeiing van de rivieren Lot en Truyère heeft zijn charme, en de middeleeuwse brug, nu alleen voor voetgangers, heeft een vleugje gepensioneerde ridders en draken.

Daarna was het tijd om een bed voor de wielen te vinden. We hadden daar kunnen blijven, maar het was te midden in het dorp. En papa zei: "Er is vast wel iets beters." En natuurlijk... begon de gymkhana.

We volgden de rivier, zagen een heleboel plekken die er veelbelovend uitzagen, maar elk had zijn nadeel: te koud, te vochtig, te veel vissers, te dicht bij het water, te weinig bereik... Nou, als ik zoveel zou eisen om te kiezen waar ik een dutje zou moeten doen, zou ik wel staand in de gang van het huis slapen.

We passeerden Estaing, dat schitterend zou zijn, maar papa zei dat we vandaag al genoeg dosis mooi dorp hadden gehad. Dus we gingen verder en verlieten de vallei van de Lot, en reden bochten tot mijn oren bijna verstopt raakten.

En toen, bijna in de avond, pats: een picknickplaats aan de kant van de weg. "Aanvaardbare plek", zei papa, wat de menselijke versie is van "oké, prima". We parkeerden, installeerden ons en toen we de camper ingingen, bleek het verkeer al bijna helemaal dood te zijn, en de plek is niet zo lelijk als het er van een afstand uitzag. Uiteindelijk, stilte, wat maan en de geur van koud gras. Gelukkig einde, zacht bed en gesynchroniseerd gesnurk.

En ik dacht: morgen weer een avontuur... of in ieder geval weer een parkeerplaats met geschiedenis.