Dag 80: Fairy Pools - Achintee

Vanmorgen maakte papa Edu zijn nachtelijke klus af. Resultaat: een stralend stuurwiel alsof het net uit de showroom kwam! Ik denk dat hij nu met meer stijl stuurt dan ooit. Daarna begon hij te kletsen met een paar Engelse buren die in een Land Rover met daktent reizen. Blijkbaar waren ze dol op onze camper en gaf papa hen een geïmproviseerde campertour. Ik denk dat we entreegeld hadden moeten vragen.

Om half één, zonder de auto te verplaatsen of één enkele pond uit te geven, liepen we van onze parkeerplaats naar de beroemde Fairy Pools. Tien minuten lopen en we waren er. De Fairy Pools zijn een reeks kristalheldere watervallen en natuurlijke poelen die vanaf de Cuillin-bergen naar beneden komen. Ze zeggen dat als je daar een bad neemt, een Schotse fee je een wens vervult. Ik vroeg om eendenkroketten, we zullen zien of het werkt. Maar man, wat een mensen! Het leek wel alsof alle feeën hun vrienden en familie hadden uitgenodigd. We liepen omhoog tot wat het einde van de route leek, namen foto's, selfies, en toen we het toerisme-moe waren... snel de auto in!

Er was haast bij. Het was al bijna twee uur en papa had om vijf uur afgesproken met May, Len, Douglas en Janice in een restaurant aan de voet van de Ben Nevis. Het plan? Lunch-diner, of wat in campertaal 'linar' wordt genoemd. Er wachtte 170 kilometer Schots asfalt, dus we stopten alleen het hoognodige: eerst om diesel te tanken en daarna op een verborgen parkeerplaats, waar papa een buitendouche nam terwijl ik de varens in de gaten hield.

We kwamen om kwart voor vijf aan op de parkeerplaats waar de campers van onze vrienden uit Málaga en Gibraltar stonden. Ik bleef in de camper, die al rook naar een diner met uitzicht, en de mensen gingen eten in het restaurant dat letterlijk pal naast ons stond. Papa zegt dat ze heerlijk hebben gegeten. De andere vier kwamen net van de Ben Nevis, de hoogste berg van heel het Verenigd Koninkrijk. Een flinke klim, maar de moed zakte hen in de schoenen. Regen, mist, kou en geen enkel uitzicht vanaf de top. "Heb ik hiervoor helemaal naar boven geklommen?", vroeg een van hen zich af. Papa Edu, die morgen wilde klimmen, denkt er nu wel twee keer... of drie keer over na.

Na het eten sleepten de vier zich als uitgeputte helden naar hun campers. Toen maakten papa en ik een rustige wandeling. We liepen een klein stukje het Ben Nevis-pad op, om nieuwsgierig te zijn, maar niet veel. Ongeveer twee mijl heen en terug, net genoeg om de benen te strekken. En nu zijn we hier, in de camper, geparkeerd tussen tientallen campers, met de regen die op het dak tikt alsof hij een choreografie oefent. Hier blijven we slapen. Onder dak. En zonder feeën.