Dag 71: Braetongue - Achriesgill

De nacht was zo rustig dat ik er niet eens erg in had dat we geparkeerd stonden op de kruising van twee wegen. Geen enkele auto met rallyambities heeft ons gestoord. 's Ochtends, terwijl Papi Edu het uitzicht bewonderde met een gezicht dat zo uit een reclame voor natuurlijke yoghurt leek te komen, hield ik verdachte koeien in de gaten. Om elf uur vertrokken we.

Meteen na vertrek reden we over de Tongue Causeway, een hele lange brug die twee stukken land verbindt over een zeearm. Nou ja, het is niet echt een brug, meer een verhoogd stuk weg waardoor de auto lijkt te zweven tussen water en bergen. Best gaaf, al waren er geen eenden.

Daarna probeerden we Ceannabeinne Beach te bezoeken, maar al van bovenaf overtuigde het panorama ons niet: veel mensen, auto's en campers overal en, bovendien, een zipline met schreeuwende mensen die over de vallei vlogen. Kortom, nul rust. Dus keerden we stijlvol om en vervolgden onze weg naar Durness.

Daar parkeerden we in de buurt van Smoo Cave en meteen nadat we de handrem hadden aangetrokken, kwam er een dame die ons in het Spaans aansprak. Ze blijkt in Málaga te wonen, hoewel haar man alleen maar Engels brabbelt. Ze kletsten een tijdje met Papi Edu, we namen afscheid als oude vrienden en vervolgden de excursie.

Eerst een wandeling over de kliffen met de wind in de oren en adembenemende uitzichten (en de pet eraf). Daarna daalden we af naar Smoo Cave, een enorme grot die begint als een piratentunnel en eindigt in een echokamer. Er is een waterval binnenin, water dat klinkt als een douche in een hotel en donkere hoeken die een beetje eng waren. Je kunt een dieper deel bezoeken met een bootje, maar omdat ze geen honden accepteren (hondenindignatie!) en het bovendien 15 pond kostte, besloten we het over te slaan.

We keerden terug naar de auto, ik hield de omgeving in de gaten vanuit het raam terwijl Papi Edu snel boodschappen deed in de Spar in Durness en we vervolgden onze route naar het zuidwesten op zoek naar een plek om te eten. En het was in Rhiconich waar het verhaal van de dag ons overkwam.

Daar, midden op de weg naar het einde van de wereld, stond een jonge vrouw te liften die eruitzag alsof ze drie en een halve avonturen had beleefd. Ze heette Faith (ja, zoals hoop, maar dan met een rugzak), en ze had een tweedaagse wandelroute naar Durness gelopen. We namen haar mee naar de parkeerplaats van Blairmore, waar ze haar auto had achtergelaten. Het gesprek tussen de mensen was gezellig, al vermoed ik dat ze de hele tijd naar mij keek.

Op diezelfde parkeerplaats bleven we eten. Er was van alles: auto's, campers, herkauwende schapen en ijverige toeristen. Faith nam rond half vijf afscheid om meer dan zes uur naar Perth te rijden. Dapper!

Wij verhuisden naar een nabijgelegen parkeerplaats, die van Oldshoremore Beach. Wat een heerlijkheid! Licht zand, ronde rotsen, de zee blauwer dan mijn favoriete speelgoed en zelfs wat golfjes om mijn rug mee te bevochtigen. We brachten er bijna twee uur door, languit als gelukkige hagedissen. Ik ging voorzichtig het water in... en weet je, het viel mee. Het was niet ijskoud, alleen maar "krachtig". Zelfs Papi Edu nam een duik.

Rond zeven uur gingen we terug naar de auto om een slaapplek te zoeken. Jullie weten hoe het gaat: mooie plekken maar vol, andere met geen bereik, weer andere met meer muggen dan sterren... Na veel zoeken keerden we terug naar een plek die we eerder hadden gezien, met uitzicht op Loch Inchard, al parkeerden we aan de andere kant van de weg. Weinig verkeer, rustige sfeer en een zonsondergang die het water oranje kleurde terwijl de schapen in stilte herkauwden. Bijna poëtisch.

Ik plaste tegen een struik met uitzicht en toen gingen we de camper in. Moe, maar gelukkig.