's Ochtends absolute stilte. Geen ziel, geen geluid, zelfs geen verdacht gezoem. Alleen de bomen, de lucht en ik, die me bezighield met het verkennen van de omgeving met alle professionaliteit die me kenmerkt: methodisch snuffelen, elk grassprietje traceren en wat extra plasjes om het territorium af te bakenen, voor het geval dat. Papi nam het rustig aan, want zoals hij zelf zegt: waarom ongelooflijke plekken zoeken als je er dan wegrent zonder ervan te genieten?

Het plan was om een rustige dag te hebben. Maar Google had andere plannen.

Meteen na het starten stuurde hij ons een bospad op dat goed begon, maar al snel veranderde in een vegetatieve tunnel. Het was niet smal op de grond, maar door de struiken die ons aan de zijkanten samendrukten en de takken die ons van bovenaf klappen gaven. In het begin gingen we langzaam, duwend tegen bladeren en twijgjes alsof de auto een botanische ploeg was. Gelukkig is de lak van de camper hard. Maar de weg bleef zich sluiten en uiteindelijk... moesten we achteruit.

Daar werd het ingewikkeld: zonder de neus als ijsbreker was elke meter een manoeuvre en elke manoeuvre een suspense. Na een tijdje achteruit rijden onder de takken - met mij natuurlijk toezicht houdend vanuit mijn observatiepost - vonden we een open plek vol modder waar we waardig konden draaien. Nou ja, met modder, maar met waardigheid.

Na dat avontuur leken de geasfalteerde wegen luxe snelwegen. We stopten even bij een E.Leclerc: brandstof voor de auto en wat spulletjes voor papi. En daarna gingen we verder over rustige departementale wegen, door zachtere landschappen, glooiende heuvels met gewassen, allemaal met die landelijke sfeer waar alles op zijn eigen tempo gaat.

Rond drie uur, met de maag die de Marseillaise zong, vonden we een perfecte plek om te eten: tussen een bos en een tarweveld. Geen weg, geen pad, geen lantaarnpaal. Alleen natuur op 360 graden. We aten daar, in de zon, en besloten dat dat *de* plek was. We zouden vandaag niets beters vinden, dus zetten we de motor af en installeerden ons.

Papi, zoals altijd, kan niet stilzitten: hij maakte wat schoon, stelde weet ik veel wat aan de keuken af en reorganiseerde iets dat, naar zijn zeggen, al "te goed geplaatst" was. Ik hield me bezig met mijn eigen ding: dutten in de zon, met mijn oren half slap.

Toen de zon echter weg was, daalde de temperatuur als een gek, alsof de koelkast van de Jura was geopend. Dus waren we 's avonds al binnen, lekker warm, met de verwarming aan en nul zin om te bewegen.

Vandaag waren er geen hoge bergen of epische meren, maar we hadden stilte, oneindig groen en een goede rust. Dat is niet weinig.